Bu çalışma, Türkiye’deki kırsal alanlar ve kırsal alanlara kamu hizmetlerinin götürülme biçimiyle ilgilenmektedir. Cumhuriyetten itibaren meydana gelen demografik hareketlilik kırsal alanlarda yaşayan insanların yaşam alanlarından memnun olmadıklarını göstermektedir. Süreğen hale gelen göç, başlı başına bir sorun olmasının yanında, kırsal alanlarda ve kentlerde başka sorunlara da yol açmaktadır. Bu çalışmada kırsal alan sorunlarının çözümü için, insanların yaşadıkları yerlerde mutlu olmalarını sağlayacak, yoksulluk ve özellikle yoksunluklarını giderecek kamu politikalarının uygulanması ve bu amaca uygun bir idari mekanizmanın kurulması üzerinde durulmaktadır. Bu çerçevede kırsal alanların yönetiminde ve buralara hizmet götürülmesinde kent belediyeciliğinden alan belediyeciliğine geçişi gerektiren bir belediye modeli önerilmektedir.